Dokter Warner Prevoo is schor, al een flinke tijd. Stilstaande stemband, legt hij uit. “Normaal doen je stembanden dit” – hij laat zijn handpalmen golvend tegen elkaar aan bewegen. “Bij mij gebeurt er dit” – hij houdt een hand stil, terwijl de ander beweegt. “Dat schuurt en je wordt er schor van.”
Als arts moet hij dit vaak hebben voorgedaan, aan een patiënt uitleggen wat er in zijn lichaam gebeurt. Maar nu gaat het over hemzelf, zíjn lichaam. Prevoo kreeg twee jaar geleden de diagnose die hij zelf regelmatig stelt: longkanker. In een terminaal stadium.
Een vriendin besloot dat ze er samen met hem een boek over wilde schrijven: ‘Echte dokters huilen ook’. “De kankerspecialist die kanker kreeg”, zegt Prevoo. Op een bankje in zijn Amsterdamse stamcafé neemt hij een slok van zijn thee. Het begon met een kuchje en een vaag gevoel van slapheid. De radioloog maakte zich geen zorgen – het kon niets serieus zijn. Als het kuchje en de moeheid verergeren, laat hij even een scan bij collega’s maken. “Voor de zekerheid”, zegt hij tegen zijn zoon Yno. Een uur later staat hij schouder aan schouder met twee collega’s te kijken naar de longscan, waarop een tumor van 9 bij 4 centimeter is te zien.
“Het is een nachtmerrie”, zegt Prevoo over die dag. “Je wordt de volgende ochtend wakker en dan denk je: het is niet waar.” De diagnose terminaal blijkt gelukkig niet te kloppen, vandaar dat Prevoo vandaag zijn thee kan drinken. Met nieuwe medicijnen blijken de tumoren te bestrijden. Hij heeft wel net weer een ronde bestralingen ondergaan, want de kanker is weer opgedoken.
Bron: AD
Beeld: Fotoweb
