Huidkanker in beeld | Plaveiselcelcarcinoom en de DD

Het plaveiselcelcarcinoom (PCC) kan over het gehele lichaam voorkomen, maar heeft voorkeur voor de langdurig aan ultraviolet licht blootgestelde gebieden. Patiënten die immunosuppressiva gebruiken of bij wie de afweer om een andere reden gestoord is, hebben een sterk verhoogd risico op het ontwikkelen van een PCC. Tot 40% van de transplantatiepatiënten, die levenslang immunosuppressiva gebruiken, ontwikkelt binnen twintig jaar na transplantatie een PCC. Bij deze groep kan het PCC zich zeer snel uitbreiden of multipel voorkomen. In tegenstelling tot het BCC heeft het PCC wel de potentie om te metastaseren. Bij 5–20 % van de patiënten met een PCC worden regionale lymfeklier- of metastasen op afstand gevonden, waarbij lokalisatie op de lip of het oor een belangrijke klinische risicofactor is. Een deel van de PCC’s ontstaat uit een voorloperlaesie, zoals actinische keratose of M. Bowen.

Klinisch is het plaveiselcelcarcinoom niet altijd gemakkelijk te onderscheiden, gezien zijn diversiteit in presentatie. In fig. 3 zijn klinische varianten van het PCC te zien. Een PCC groeit langzaam, in tegenstelling tot het keratoacanthoom, dat wat presentatie betreft gemakkelijk verward wordt met het PCC, maar vrij snel ontstaat binnen een week of zes (fig. 4). Deze goed gedifferentieerde huidtumor is benigne van aard en geneest spontaan binnen een aantal weken tot maanden. Helaas heeft de patholoog vaak moeite het onderscheid te maken en wordt dikwijls gesproken van goed gedifferentieerd plaveiselcelcarcinoom, waarna de clinicus in praktijk toch tot in toto excisie zal overgaan. Naast het keratoacanthoom staat er nog een aantal andere veelvoorkomende huidafwijkingen in de differentiële diagnose.