Zelfmoord onder artsen, met name onder vrouwelijke artsen, blijft wereldwijd een serieus probleem. Hoewel er enige verbetering is, blijven de cijfers zorgwekkend. Dit artikel bespreekt een recente studie die deze kwestie grondig analyseert en geeft inzichten in de specifieke risico’s en mogelijke oplossingen.
Onderzoek naar zelfmoord onder artsen
Een recente systematische review en meta-analyse, uitgevoerd door Claudia Zimmermann en haar collega’s, gepubliceerd in The BMJ, heeft de zelfmoordcijfers onder artsen wereldwijd onderzocht. De studie verzamelde gegevens uit 39 onderzoeken, afkomstig uit 20 landen. Deze onderzoeken bestrijken een ruime periode, met de nadruk op de jaren tussen 1935-2020 en 1960-2020. Het onderzoek richtte zich op zelfmoordcijfers onder zowel mannelijke als vrouwelijke artsen en vergeleek deze met die van de algemene bevolking.
Significante verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke artsen
De resultaten van het onderzoek tonen aan dat het zelfmoordpercentage onder mannelijke artsen slechts iets hoger ligt dan dat van de algemene bevolking, met een stijging van ongeveer 5%. Dit cijfer is relatief stabiel gebleven in de loop van de tijd. Voor vrouwelijke artsen is de situatie echter aanzienlijk ernstiger. Het zelfmoordpercentage onder vrouwelijke artsen is met maar liefst 76% toegenomen. Hoewel een subanalyse van de meest recente onderzoeken enige daling laat zien, blijven de cijfers onder vrouwelijke artsen nog steeds 24% hoger dan onder de algemene bevolking.
Risicofactoren voor zelfmoord onder artsen
Het onderzoek wijst op verschillende factoren die bijdragen aan het verhoogde risico op zelfmoord onder artsen, met name onder vrouwen. Volgens experts zoals Clare Gerada, voorzitter van het Britse Royal College of General Practitioners, spelen dezelfde risicofactoren een rol als bij de algemene bevolking. Echter, artsen worden geconfronteerd met enkele extra risico’s die inherent zijn aan hun beroep.
Een van de belangrijkste factoren is de persoonlijkheidskenmerken die veel artsen delen, zoals perfectionisme, obsessiviteit en competitiedrang. Deze eigenschappen, in combinatie met de hoge druk en stress van het medische beroep, kunnen leiden tot gevoelens van schuld, een laag zelfbeeld en een voortdurend gevoel van falen. Bovendien hebben artsen makkelijker toegang tot potentieel gevaarlijke medicijnen, wat het risico op zelfmoord vergroot.
Oproep tot actie en mogelijke oplossingen
De conclusies van het onderzoek en de daarbij horende commentaren benadrukken de noodzaak voor meer aandacht voor de emotionele en psychologische behoeften van artsen. Het vinden van een gezonde balans tussen werk en privéleven is cruciaal om het risico op zelfmoord te verminderen. Gerada en haar collega’s pleiten voor meer ondersteuning voor artsen, zowel op professioneel als persoonlijk vlak, om de druk van het beroep te verminderen en hun geestelijke gezondheid te bevorderen.
Veelgestelde vragen
1. Waarom zijn zelfmoordcijfers onder vrouwelijke artsen hoger dan onder de algemene bevolking?
Het verhoogde risico onder vrouwelijke artsen wordt toegeschreven aan specifieke beroepsgerelateerde factoren zoals perfectionisme, obsessiviteit en de stress van het beroep. Deze factoren, gecombineerd met de toegankelijkheid van gevaarlijke medicijnen, verhogen het risico aanzienlijk.
2. Wat zijn de belangrijkste bevindingen van het onderzoek van Claudia Zimmermann en haar team?
Het onderzoek toonde aan dat zelfmoordcijfers onder artsen, vooral vrouwen, wereldwijd hoger zijn dan in de algemene bevolking. Hoewel er enige daling is waargenomen in recente jaren, blijven de cijfers onder vrouwelijke artsen nog steeds verontrustend hoog.
3. Welke stappen kunnen worden genomen om zelfmoord onder artsen te verminderen?
Het is belangrijk om aandacht te besteden aan de emotionele en psychologische behoeften van artsen. Dit kan worden bereikt door betere ondersteuning op de werkplek, het bevorderen van een gezonde werk-privébalans en het verminderen van de druk en stress die met het medische beroep gepaard gaan.
